Η πανδημία μάς έχει καταβάλει το τίμημά της. Αντί να εκνευρίζεστε για πράγματα που δεν μπορείτε να ελέγξετε, γιατί να μην κοιτάξετε κάτι που αποτελεί πηγή έμπνευσης σε αυτούς τους ζοφερούς καιρούς. Πιστεύω ότι υπάρχουν τόσα πολλά που μπορώ να μάθω από τα παιδιά μου, τώρα που αναγκάζομαι να εργάζομαι από το σπίτι και έχω επιλέξει την εξ αποστάσεως μάθηση γι’ αυτά- χάρη στην πανδημία.

Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που βλέπω στα παιδιά μου είναι ότι αναζητούν και δέχονται βοήθεια όταν χρειάζεται. Σπεύδουν να προσεγγίσουν τους γονείς τους, τους δασκάλους τους ή οποιονδήποτε άλλον θεωρούν κατάλληλο για τον σκοπό αυτό. Όσον αφορά εμένα, οι αναστολές μου να ζητήσω βοήθεια έχουν πάψει, αλλά τώρα ορκίζομαι να αποδέχομαι ήρεμα τις αδυναμίες μου και να ζητώ βοήθεια όποτε χρειάζεται.

Τα παιδιά είναι τόσο γεμάτα περιέργεια, από την αρχή της ημέρας. Είναι πρόθυμα να εξερευνήσουν, να πειραματιστούν και να μάθουν νέα πράγματα. Τώρα πια αισθάνομαι ότι η δια βίου μάθηση είναι ζωτικής σημασίας και για τους ενήλικες. Όχι μόνο για την επαγγελματική ανάπτυξη, αλλά και για την προσωπική τους ανάπτυξη.

Κάθε φορά που εντοπίζω ένα νέο πρόσωπο στη δουλειά ή στη γειτονιά, ειλικρινά δεν είμαι η πρώτη που το χαιρετάει. Αυτό συμβαίνει επειδή έχω συσσωρεύσει προκαταλήψεις με τα χρόνια, βασισμένες σε κάποιες αρνητικές εμπειρίες. Αν και γνωρίζω ότι οι περισσότερες από αυτές είναι αβάσιμες και συχνά θολώνουν τις κρίσεις μου, υποθέτω ότι αυτό είναι το νόημα της ενηλικίωσης. Από την άλλη πλευρά, τα παιδιά γνωρίζουν νέους ανθρώπους χωρίς καμία αναστολή. Προσεγγίζουν τους νέους ανθρώπους με την ίδια όρεξη. Αν ακολουθήσω το παράδειγμά τους, ίσως μου ανοίξουν νέες ευκαιρίες και νέες γνωριμίες.

Τα παιδιά και η ειλικρίνειά τους δεν γνωρίζουν όρια, καθώς ξεστομίζουν απότομα την αλήθεια ακόμη και στις πιο ασυνήθιστες καταστάσεις. Όσο ανησυχητικό κι αν είναι αυτό, κάθε φορά που μου λένε κάτι, ξέρω ότι είναι μόνο η αλήθεια. Μακάρι να είχα την ίδια φύση τώρα που είμαι ενήλικας. Φανταστείτε πόσο διαφορετικός θα είναι ο κόσμος με αυτόν τον τρόπο.

Προχωρώντας στη ζωή μέρα με τη μέρα, έχω ξεχάσει πώς είναι η διασκέδαση. Τα παιδιά από την άλλη διασκεδάζουν, κάνουν ανόητα πράγματα και γελούν όσο πιο πολύ μπορούν. Αναρωτιέμαι γιατί έχω σταματήσει να κάνω διαλείμματα διασκέδασης και γιατί δεν ενσωματώνω αστεία στοιχεία στην καθημερινότητά μου; Δεν θα μου κοστίσει δεκάρα, αλλά θα λειτουργήσει ως ένα εξαιρετικό αντικαταθλιπτικό και ενεργό αγχολυτικό.

Οι ενήλικες συγκρατούνται από τη μάθηση και έτσι είναι αφελείς στις ψηφιακές τάσεις. Συχνά είναι τα παιδιά μου που μου μαθαίνουν τη χρήση των gadgets, των smartphones και των tablets. Έχουν, υποθέτω, κατακτήσει την τέχνη ακόμη και όταν δεν μπορούσαν να μιλήσουν σωστά. Ενώ οι γονείς τους παλεύουν με τα εγχειρίδια, εκείνα πλοηγούνται ενστικτωδώς σε ολόκληρη τη συσκευή. Η περιέργειά τους και η κατανόησή τους είναι αξιοθαύμαστες και κάτι που σκοπεύω να μάθω κι εγώ.

Η πανδημία δεν σκοπεύει να επιβραδυνθεί σύντομα. Γιατί λοιπόν να μην πάρουμε αυτά τα πολύτιμα μαθήματα για τη ζωή από τα μικρά μας; Αυτό μπορεί να τα κρατήσει απασχολημένα αλλά και να προσφέρει σε εμάς, τους ενήλικες, μια εικόνα του μυαλού τους.