Αφού πέρασα από τις διακοπές και τη συναισθηματική και σωματική αναταραχή που έφεραν, προσπάθησα να ανακτήσω την ψυχραιμία μου και έστρεψα τις σκέψεις μου προς τους στόχους του νέου έτους. Αυτό είναι κάτι που κάνω με θρησκευτική ευλάβεια εδώ και χρόνια και φέτος δεν ήταν διαφορετικό. Ήθελα να ξεκαθαρίσω τις αποφάσεις μου για το νέο έτος.

Όπως κάθε άλλος ώριμος εργένης εκεί έξω, σκέφτομαι κι εγώ τον πιθανό σύντροφό μου και αν θα δεσμευτώ ποτέ σε μια ικανοποιητική, υποστηρικτική και αγαπητική σχέση. Ή μήπως τα επερχόμενα νέα χρόνια θα έρθουν και θα περάσουν, όπως συμβαίνει εδώ και καιρό.

Ποτέ δεν σκέφτηκα πολύ αυτό το ερώτημα, γιατί πάντα ένιωθα ότι ό,τι είναι προορισμένο για μένα θα έρθει σε μένα. Αλλά πιστεύω επίσης στη δύναμη των θαυμάτων στην καθημερινή ζωή, καθώς επικαλούνται την πνευματικότητα και δημιουργούν μαγεία ως ανθρώπινη εμπειρία.

Αισθάνομαι ότι η αγάπη δεν αφορά μόνο τις συντροφικές σχέσεις άνδρα-γυναίκας, αλλά είναι πολύ πιο σύνθετη και περιλαμβάνει μια συνολική νοοτροπία. Αυτό περιλαμβάνει την αγάπη σε όλες τις σχέσεις- με τους γονείς, τα παιδιά και τους συναδέλφους.

Όταν ανακάλυψα ότι η ουσία της αγάπης σε μια σχέση είναι να αφοσιωθώ χωρίς απολύτως καμία δέσμευση – μηδενικές προσδοκίες – αναγνώρισα ότι σε όλες τις σχέσεις μου έπρεπε να δίνω αγάπη χωρίς να ζητώ τίποτα σε αντάλλαγμα.

Αυτό ήταν που με έκανε να συνειδητοποιήσω μερικά από τα ζωτικά συστατικά των σχέσεων με σκοπό.

Έπρεπε να εγκαταλείψω το αίτημά μου να έχω πάντα δίκιο, καθώς αυτό προκαλούσε χάος στις σχέσεις μου. Η πνευματική συνεργασία είναι μια σχέση στόχων, όχι η παρόρμηση να κάνω κάποιον να αισθάνεται λάθος ή εμένα να αισθάνομαι σωστός. Αυτή η νοοτροπία έπρεπε να αλλάξει. Αν ήθελα να δω θαύματα να συμβαίνουν στη ζωή μου, έπρεπε να επιλέξω να αφήσω ακόμα και τα λάθος πράγματα για κάποιο χρονικό διάστημα. Επέτρεψα στους ανθρώπους γύρω μου να συνεχίσουν με αξιοπρέπεια, αντί να νιώθουν αυτοί αμήχανα.

Υπήρχε ένα σεμινάριο που παρακολούθησα κάποτε και στο οποίο αναφερόταν η σημασία του να αφήνουμε χώρο σε όλους, ώστε να τους δίνουμε την ελευθερία να είναι ο εαυτός τους. Ένιωθα ότι αν ένα αγαπημένο πρόσωπο ήθελε χρόνο μακριά μου, αυτό διευκόλυνε την αγάπη σε πολλά επίπεδα. Ποτέ δεν επιθυμούσα μια σχέση προσκόλλησης όπου κάποιος θα με έλεγχε (με ζήλια ή φόβο) ή το αντίστροφο. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να υπαγορεύει στους άλλους.
Δεν υπάρχει η έννοια της ιδιοκτησίας σε μια σχέση. Πάντα επιδίωκα την αγάπη, όχι την κατοχή, καθώς σε κανέναν δεν αρέσει να αισθάνεται ότι του ανήκει κάτι σαν υλικό αγαθό. Το ίδιο συμβαίνει και με την κυριαρχία και τον έλεγχο. Ποιος μπορεί να τα ανεχτεί σε μια σχέση; Κάθε φορά που προσπαθούσα να κατέχω κάποιον ή να του υπαγορεύω έστω και με μικρούς τρόπους, οι δρόμοι μου χώριζαν μαζί του. Σε αντίθεση με αυτό, έμαθα να δίνω τον καλύτερο εαυτό μου, εκτιμώντας κάθε στιγμή. Αυτό ήταν ένα θαύμα που λειτούργησε για μένα- μέσω του να δίνω, όχι να απαιτώ, μέσω του σεβασμού, όχι της κριτικής.

Όσο αδύνατη κι αν φαίνεται η άνευ όρων αγάπη, οι κραυγές οργής και απογοήτευσης και οι τσακισμένες προσδοκίες είναι αληθινές. Αλλά η αγάπη χωρίς όρους βοήθησε να βάλω τη ζωή μου σε προοπτική και είμαι πεπεισμένη ότι μπορεί να συμβεί και για εσάς.